Het bovenste stukje van dit schilderij heb ik gebruikt voor de banner van deze website. Paul Klee beweerde geen gevoel voor kleur te hebben, maar als leraar aan het Bauhaus was hij wel verplicht les te geven in kleur. Hij ontwikkelde een theorie die heel afwijkend was van zijn medeleraren. Waar anderen de basiskleuren bepaalden aan de hand van verf en mogelijkheden om deze te mengen, keek Klee naar de regenboog, naar gekleurd licht. Hij concludeerde dat kleur het meest irrationele en ongrijpbare aspect van schilderkunst is, en dat het voortdurend in beweging is. Net als muziek, meende hij.
In zijn schilderijen probeert hij de beweeglijkheid en lichtkwaliteiten van kleur weer te geven in lagen waterverf of zoals in dit schilderij in gestippelde lagen tempera, een oude, sneldrogende verfsoort op basis van ei. De parallel met muziek wordt duidelijk in de titel Polyfonie: meerstemmigheid waarbij de verschillende stemmen een zelfstandige melodie hebben.
Paul Klee, Polyfonie, 1932, tempera op linnen (66,5 x 106 cm), Basel Kunstmuseum
Luisterkijk 
Plaats een reactie